VROLIJK SUIKERFEEST

Naast Sint Nicolaasfeest en Kerstfeest krijg ik ook altijd een beetje mee van de Ramadan, met aan het eind daarvan weer het Suikerfeest.
Ik woon in Vlaardingen op de hoek van een wijk met circa 3.500 buren die geboren zijn in Irak, Iran, Palestina, Libië, Nigeria, Ghana, Suriname, China en noem maar op. We hebben in Vlaardingen ongeveer 80 verschillende nationaliteiten wonen. Mede daardoor ben ik in het gelukkige bezit van een Turkse garagehouder die mijn auto’s in onderhoud heeft.
Een Marokkaanse plaatwerker voor de deuken. Palestijnse buurman Mansour met een uitstekend restaurant waar je een pizza eet die je zelfs niet in Italië vindt. Dan een Turkse groenteman en een Turkse slager. Deze laatste verkoopt ook andere lekkernijen zoals dat lekkere brood wat iedereen tijdens de Ramadan gauw na zonsondergang bij hem komt halen en ik dus ook. Dan gauw nog wat Baklava en andere zoetigheden mee genomen voor bij de thee zodat de clown goed op gewicht blijft.
En ik weet nog niet wat ik moet doen als mijn Turkse naaister over twee jaar, na 38jaar, weer terug keert naar Turkije waar ze een mooi huis heeft laten bouwen. Zij naait al jaren voor de theaters,- en televisieshows alles wat met Bassie te maken heeft.

In de zomer zit de hele buurt in het Lickebaert bos aan de Waterweg te barbecueën en dat is nou uitgerekend de plek waar ik altijd met mijn hond wandel, dus je raad het al.
‘Hé Bassie! Jij effen een lams koteletje met lekkere glas muntthee er bij?’
‘Ja lekker, Sahid.’ Even verder: ‘Bassie effe een spies met schapenvlees? Jij nooit zo lekker gegeten hebben.’ Ik dan weer: ‘Mohammed hij is fijn. En ik ga weer op de grond zitten.
En dat ritueel herhaald zich nog enkele malen waarbij mijn Jack Russel, Quibus, ook nooit vergeten wordt met een kluifje. Natuurlijk doe ik ook wel eens wat terug in de vorm van een dvd’tje of kleur,- of stripboek voor de kinderen uit de buurt.
Maar vele keren verbaas ik mijn vrouw, als ik thuis kom, en zij vraagt: ‘Wat wil je eten?’
En ik zeg: ‘Nou nee. Ik heb niet zo veel honger vandaag.’
Meestal zegt ze dan: ‘Gek hoor. De hond heeft ook al geen trek.’
Ik kan mij vergissen, maar meestal krijg ik dan vanuit de hondenmand een knipoog van Quibus.

Mede doordat er bij de Lachspektakelshow en nu bij mijn nieuwe show Bassie en zijn vriendjes heel veel publiek komt waarvan je kan zien dat ze wel een Hollands paspoort hebben maar hun wieg ergens anders stond vroeg ik laatst aan één van mijn toneelmeesters: ‘Zeg Raschid, dat suikerfeest, vieren jullie dat alleen thuis met een hoop snoep of geeft de fabriek waar pa werkt in Turkije of Marokko ook een feest voor de kinderen van het personeel net als bij ons? Met Sinterklaas met artiesten in een zaal en snoep eten tot dat de tandarts weer een verdieping op zijn huis kan zetten.’ Toen hij antwoordde kreeg ik een lachstuip want hij zei in typisch zangerig Rotterdams/Vlaardings dialect: ‘Weet ik veel!’
‘Ik ben twintig jaar geleden in Vlaardingen geboren en een keer of drie in Turkije geweest.’

Ik wist genoeg en ik kreeg een idee. Ik ben bevriend met René Verhoogt, de directeur van het Nederlandse Rode Kruis, en ik belde hem op en zei: ‘René, ik heb een idee. Jij zorgt voor een zaal in Amsterdam en ik ga een gratis voorstelling geven met Bassie en zijn vriendjes voor alle kinderen die Suikerfeest vieren in Amsterdam.’ René zei gelijk: ‘Hé clown, te gek! Doen we, leuk idee!
René belde mij de andere dag op met: ‘Bas de zaal is geregeld. Ik krijg gratis het Pepsi Stage theater bij het Ajax stadion aan de Arena Boulevard en meneer Abouthaleb, die Marokkaanse wethouder van Amsterdam, regelt de autobussen voor het vervoer naar het theater.’
Kijk daardoor is het Rode Kruis zo’n sterke organisatie. Niet vergaderen of slap geoha maar gewoon doen. En dat in no time.

Ik nog even Jumping Eddy gebeld, die een te gek rijwielnummer maakt, en gevraagd doe je mee? ‘Hij vroeg wat betaald het?’ Ik zei: ‘Niks. Helemaal noppie.’ Toen zei hij weer:
‘Oh, wat leuk. Ik kom.’
Dus zaten er woensdagmiddag 9 november jl circa 1.500 Marokkaanse, Turkse, Syrische en nog veel meer nationaliteiten, allemaal kinderen, op het suikerfeest. Al voor de voorstelling begonnen was zongen ze alle liedjes van Bassie & Adriaan met de muziek mee.
Toen ik op kwam dacht ik even dat ik een popster was. De kinderen begonnen te juichen.

Je moet wel begrijpen dat deze kinderen door de financiële toestand thuis tot nu toe alleen een theater van buiten hadden gezien of op de tv, en nu zaten ze daar zelf prinsheerlijk in de grote stoelen en met grote ogen te kijken naar wat er te zien was en zij genoten met volle teugen. Toen Jumping Eddy op zijn hoge eenwieler over het toneel heen en weer ging rijden kon een joch zich niet meer houden en rende spontaan met Eddy heen en weer voor het toneel en was daarbij al een act op zich zelf. Toen Peter Grooney zijn ballonnen act deed schreeuwden ze om het hardst als Peter vroeg: ‘Wie wil dit ballonen figuur?’
De hele voorstelling was zoals wij dat noemen, een Eitje. Het publiek at uit de hand. Vooral Charley de sprekende pop vrat het publiek bij wijze van spreken bijna op.
Toen ik na de voorstelling in mijn auto door mijn chauffeur de parkeerplaats afgereden werd, om twee uur later in Vriezenveen op de kermis te verschijnen stonden 1.500 kinderen mij na te zwaaien met in de ene hand een Bassie vlaggetje met foto en in de andere hand een grote suikerspin. Ze hadden de middag van hun leven gehad.
Clown zijn is toch maar een leuk beroep.