OUDEJAARSAVOND IN SÃO PAULO

In het jaar 1969 werkte ik met Adriaan en onze vrouwen als het acrobaten nummer The Crocksons in Brazilië met ‘Variedades de Amsterdam'. Het was een geweldig goed variétéprogramma en we traden op in Rio de Janeiro, São Paulo, Curitiba en Porto Alegre en heb zodoende een van de reizen van mijn leven gemaakt kris kras door Brazilië.

Nou werkten wij rond de jaar wisseling in São Paulo in Theater Leopoldina, een modern en strak gebouw maar van binnen zeer functioneel, groot toneel en 1000 zitplaatsen mooi verdeeld over de brede zaal. Kortom een theater waar elke elk artiest zich in thuis zou voelen. Een van de financiers van de show was Arnoldo Correro de Cortes, de minister van Cultuur Estado de São Paulo. Een eindeloos gave man met een zeer hoog humor gehalte en omdat Arnold zoals wij hem altijd noemde naast Portugees ook vloeiend Spaans sprak en wij ook redelijk goed Spaans spreken hadden we een leuke band met elkaar en gingen wij elke avond met hem stappen, want een minister is altijd goed als relatie in Brazilië dus die nodig je altijd uit als je een feest geeft. Dus wij kwamen altijd heel sjiek in de limousine met de chauffeur van Arnold aan op de vele feesten.
Estado de San Paolo is een provincie drie keer zo groot als Nederland en met toen ongeveer 20 miljoen inwoners waarvan alleen al 12 miljoen in São Paulo.

Arnold nam ons veel mee naar het huis van zijn moeder. Een pracht huis met 6 man bewaking in voor en achter tuin. Geld maakt wel veel mogelijk en gelukkig maar je moet er wel een paar bodyguards voor over hebben. Zijn moeder was een echte lady maar tevens een leuke vrouw die ik menig keer met succes haar valse wimpers uit haar ogen liet wrijven als we weer een geintje uithaalden dat nog maar net door de beugel kon tot tranen over haar wangen liepen en zij uitslaakte ‘Todos los Olandeses estan loco. I mi higo Brazilero tambien.' Oftewel ‘Alle Hollanders zijn knettergek en mijn Braziliaanse zoon ook.'

De dag voor oudejaar vroeg Arnold; ‘Sebastiaan, wat doen jullie met oudejaarsavond in Holland?' Ik zei:‘Wij bakken oliebollen, vertellen sterke verhalen, drinken er wat bij en om 12 uur gaan we allemaal naar buiten en steken vuurwerk af en wensen elkaar een gelukkig en gezond nieuwjaar.' Hij zei; ‘Dat doen wij ook. Alleen, wat zijn oliebollos?' Ik legde hem uit dat je die bakt als patat, maar dan alleen van een meelbeslag waarvan elke moeder in Holland een geheim recept heeft. Hij zei; ‘Wat is het geheime recept van jou moeder?' Ik zei; ‘Mijn moeder bakt ze van bloem, bier en wat vanillesuiker en er gaan af en toe krenten of rozijnen in en ook stukjes sukade.' Hij zei; ‘Dat kan nooit mis gaan. Alleen dat bier er in trekt mij al erg aan.'
Die moesten we maar gaan bakken. Ik zei; ‘Ja maar waar?'
Hij troonde mij mee naar de keuken van zijn moeder.

De keuken was ongeveer 10 bij 10 meter en er was een chef kok en vier wat mindere goden in het wit. Hij zei tegen de chef kok: ‘Jeffe, mi amigo Sebastiaan komt morgen middag een Hollands oudejaarsavondgerecht maken voor een man of 40 die hier allemaal oudejaarsavond vieren.' ‘Sebastiaan wat heb je nodig?' Ik gaf een boodschappenlijst op en hij gaf opdracht om er voor te zorgen dat het de andere middag klaar stond. Het stond inderdaad klaar en ik, Adriaan en Joop Dikmans, die later bij ons de dove boef ging spelen, togen aan de slag om een zinken teil met beslag te maken.
Eerst het bier er in, dan de bloem maar het was warm dus ging er bij ons ook gelijk een driekwart liter bier in want we waren vrij die dag. Arnold deed braaf mee en de stemming werd steeds beter. Maar oliebollenbeslag maken voor 50 man met de hand is een heel karwei en plots ontdekte een van ons een mixer.
En terwijl de eerste oliebollen al in de grote pan lagen te spetteren ging wij over op machinaal mixen.

Dit nu, hadden wij NOOOOOOOIT !!!!! moeten doen.

Want die mixers zag je in die tijd alleen in Amerikaanse films en stonden nog niet in elke Hollandse keuken zoals nu. Wisten wij veel hoe die dingen werkten. We weten niet precies wat er gebeurd is of wie het gedaan heeft maar iemand zette de grote mixer aan. Maar helaas... het deksel zat er nog niet op.
Een grote witte wolk van meel verspreide zich door de keuken, er vlogen slierten beslag in het rond en ook in de driftig rond draaiende ventilator die in een vensterbank stond, en die wist er ook wel raad mee. In plaats van te schrikken begon Arnold te schateren van de lach pakte een sliert deeg, smeet die in de ventilator en er volgde ook nog een hand meel. Kortom, zo'n scène kun je als tekstschrijver niet verzinnen. Na tien minuten zat de hele keuken van onder tot boven, inclusief de ‘koks', onder het beslag en meel. Na een kwartier hebben we hikkend van de lach zo goed en kwaad de boel een beetje opgeruimd en gingen wij verder met bakken en we slaagden er inderdaad in om een zinken teil vol stuiterballen te produceren.

Na drie uur bakken kwam Arnold zijn moeder even polshoogte nemen en een oliebol keuren. Ze zei in de geopende deur alleen maar: ‘Madre mia, mi cocina.' Oftewel: ‘Lieve Moeder! Mijn keuken.' en ze liep hoofdschuddend uit ons zicht.
Ik waagde; ‘Arnold, is je moeder boos?' ‘Ach wat', zei hij. ‘Hoe kom je er bij. Ze heeft toen mijn broer en ik klein waren wel gekkere dingen met ons mee gemaakt. Waarbij het op de katten van de buren schieten met de dienst revolver van mijn vader die generaal was maar een detail is.'

Het is een van de leukste oudejaarsavonden van mijn leven geworden, met 40 Hollanders en een stel Brazilianen met 40 graden Celsius oudejaarsavond vieren in Brazilië. Dat is iets wat je nooit meer vergeet. Arnold verraste ons om 12 uur nog op een vuurwerk met pijlen waarvan alleen het lontje al in Nederland verboden zou zijn. Gelukkig hebben we geen vliegtuig neer gehaald. Daarna hebben we elkaar nog 10 jaar lang kerstkaarten gestuurd maar in een van de laatste stond dat zijn moeder er niet meer was.
Oudejaarsavond 1969-70 en Arnold Corero de Cortes en zijn moeder vergeet ik nooit meer. Al wordt ik 100 jaar.

Nou ja, als dat zou kunnen.
Oh ja, wat ik nog zeggen wil: ‘Een gezond 2005'