IK WIL N-I-E-T BEROEMD WORDEN!

Kent u ze nog, de leuke serie liedjes uit grootmoeders tijd die we maakten? Het was een feest om die serie te maken. Waarschijnlijk is het u wel opgevallen dat wij in onze series meestal met z'n tweeën, als Bassie & Adriaan, optraden. Alleen aan de serie van liedjes uit grootmoeders tijd werkten ook veel kinderen mee. Al of niet verkleed stonden zij als Hannes, die op klompen liep, of als ‘Kortjakje die altijd ziek was, behalve op zondag want dan ging zij naar de kerk met een tas vol zilverwerk…' voor de camera. Bij de kleine acteurs en actrices hadden we speciaal gelet op kinderen met een leuk smoeltje en stemmetje.

Met opzet hebben we nooit te veel kinderen in onze series laten optreden. Waarom? Gewoon, omdat een kind niet graag naar de avonturen kijkt die andere kinderen beleven. Ook zie je in onze series relatief weinig kinderen die in een studio aan het kijken zijn. Eenvoudig omdat een kind in zijn hart eigenlijk veel liever zelf aan het optreden is. Hoe we dat weten? Och, het is een kwestie van ervaring; allemaal geleerd in de Universiteit van het Leven. Er is trouwens nog een –praktische- reden waarom we zo min mogelijk met kinderen werkten. Een regisseur wordt nooit vrolijk van de begeleidende vaders en moeders die, ongevraagd, met allerlei goedbedoelde adviezen op de proppen komen. Om gek van te worden! Want als regisseur weet je al weken voordat de opnamen beginnen hoe je de scène met de kinderen in beeld wil brengen.

Als er al kinderen aan onze produkties meewerkten deden we het liefst een beroep op de koters uit onze kennissenkring. Groot voordeel van deze aanpak was, dat wij tegen onze kennissen konden zeggen: “Jantje of Marietje mag in de film optreden. Maar denk er aan, op de set mag je je nergens mee bemoeien!” Daar hielden onze kennissen zich keurig aan. Kijk, tegenover vreemden kon je zoiets niet maken. Dan hoorde je al gauw dat je ‘kapsones' had. Eigenlijk ook wel logisch, want een ouder vindt maar een ding belangrijk: zijn kind moet zo lang mogelijk in beeld blijven.

In de serie van Liedjes uit grootmoeders tijd speelde mijn kleindochter een leuke rol met een Volendams kapje op en klompjes aan. Zij acteerde in het liedje ‘Alles in de wind, alles in de wind, daar liep een schipperskind'. Ze deed dat heel leuk. En dat zeg ik ook als opa die trots is op zijn kleinkinderen. Inmiddels is zij 21 jaar en ze is, wat je noemt, een ‘stuk'.

Mijn kleinzoon Roy trad op in het liedje ‘Klein , klein kleutertje wat doe je in mijn hof? Je plukt er al de bloempjes af en maakt het veel te dof.' Roy is inmiddels 17 jaar, steekt een kop boven mij uit en met zijn maat 44 verzorgt hij al twee jaar lang op een perfecte manier het geluid bij de theatershow van Bassie en zijn Vriendjes. Binnenkort gaat hij een opleiding in computertechniek volgen.

Goed, Roy zou dus het hof kaal gaan plukken. Aan hem, als drie-jarige, uitgelegd hoe je bloemen moet plukken en hij kreeg de opdracht mee om vooral niet in de camera te kijken als zijn opa en zijn broer het liedje zongen. Tijdens de repetitie ging dat perfect. Maar toen de echte opname gemaakt werd, ging het goed fout. Geen ramp. Opnieuw een opname gemaakt en alweer ging het mis. Het kon niet anders, er werd opnieuw een poging gewaagd. Maar toen weigerde Roy categorisch zijn medewerking te verlenen. Tja, daar sta je dan als opa met je rooie neus! De opnamen vonden plaats in de Keukenhof. De tweehonderd toeschouwers vonden dit heerlijk leedvermaak. Voor mij zat er niets anders op dan kleine Roy heel veel cadeautjes te beloven. Want die opname moest en zou er komen. Maar niets hielp. Toen zei ik tegen Roy: “Als je het nog een keer doet, word je net zo beroemd als opa!”

De kleine acteur in-de-dop keek me boos aan en hij schreeuwde luid:
‘IK WIL NIET BEROEMD WORDEN. IK WIL NAAR MC DONALD!!!'

Het publiek lag in een deuk. Ik ook, trouwens. Daarom beloofde ik Roy dat als hij het nog een keer deed, we daarna naar Mc Donalds zouden gaan. De belofte deed wonderen.
Vol enthousiasme speelde hij nog twee keer de scène. Het resultaat was prachtig: een leuk, klein kereltje van drie jaar met een blond koppie die op een vertederende manier tulpen uit een bloemenperk van de Keukenhof aan het plukken was. En dat terwijl Bassie & Adriaan zongen ‘Klein, klein kleutertje, wat doe je in mijn hof?'

Zoals beloofd gingen we aan het slot van de draaidag met Roy naar Mc Donalds en de volgende dag bezocht ik ook nog even de winkel van Bart Smit. Kunst moet immers betaald worden, vindt u ook niet?

Nu, na 14 jaar, pest ik Roy nog wel eens met dit incident. Laatst deed ik dat toen hij naast me in de auto zat. Hij is inmiddels behoorlijk uit de kluiten gewassen en op school doet hij het goed. Hij doet aan kickboksen, rookt niet, drinkt niet en hij heeft veel gezonde hobby's, waaronder spelen met zijn telefoon – die overloopt van de sms'-jes van bloemooie meiden.

Op een gegeven moment zei ik tegen hem: “He Roy, zullen we effe naar Mc Donalds gaan?”

Hij antwoordde gevat: “Nou Bas, als het jou toch hetzelfde blijft, kunnen we ook even bij de Japanner gaan smikkelen.” Tja, dat deden we dus maar.

Leuk hoor, als je kleinzoon je bij je voornaam noemt. Zoiets houdt je hond en bovendien heb je dan niet zo gauw in de gaten dat je de zeventig al gepasseerd bent.