HASJIKIDEE, IN DE PLEE!

Wij werkten in de jaren ‘70/'80 veel in Spanje en vooral in de wintermaanden waren de Canarische Eilanden favoriet bij ons en de nachtclub Alta Vista in Las Palmas genoot onze voorkeur, want de gehele crew, van portier tot aan de directeur, werkten in de zomermaanden in Madrid in het openlucht nachtclub paviljoen en in de wintermaanden in Las Palmas, dus als we in Madrid waren hadden wij vrienden en die zagen wij ook weer op Las Palmas. Mijn vrouw was overdag dikwijls bij de top-koks in de keuken te vinden om van hen de fijne kneepjes van de Spaanse keuken te leren, waar Joop Braakhekke nog een puntje aan kan zuigen, (maar Joop kookt weer beter Turks en dat kunnen zij niet, maar dit terzijde).

En zo woonden wij op een keer in een mooi appartement, La Cornissa, met zwembad voor de deur. Onze dochter van 10 jaar ging elke dag met haar één jaar jongere neefje met een taxi naar de internationale school, dus als je mij vraagt; 'Was dat een leuke tijd?', dan zeg ik, 'Ja, dat was een leuke tijd!' Behalve dat het een mooie nachtclub was die elke avond afgeladen zat met Amerikanen die met autobussen vol van de cruiseschepen kwamen , stond er een wereldprogramma; groot orkest, ballet, en topattracties zoals wij, The Crocksons.
(u ziet, bescheidenheid is niet mijn sterkste punt)

Ik vertel u dit omdat het woord ‘nachtclubs' de laatste tijd een beetje gedevalueerd is omdat daar tegenwoordig nogal eens wat bananen met én zonder schil rondvliegen.

Ik herinner mij een voorval met ons gooi- en smijtnummer.
In dat nummer zat een grap waarbij ik zogenaamd een klap op mijn mond kreeg en ik daarna al mijn tanden uitspuugde. Dit waren in werkelijkheid een handje vol grote witte bonen die ik gauw voor de klap in mijn mond deed omdat ik natuurlijk niet zoveel tanden had om elke dag uit mijn mond te laten slaan.
Op een dag stuitert één van die bonentanden het toneel af en beland op het bord van een in smoking gestoken Yank, hij wipte laconiek met zijn vork de boon van het bord, stak zijn duim omhoog en zei; ‘Great show boys.' en at onverstoorbaar verder. Ik was zo verbaasd dat Aad twee keer moest zeggen, ‘Zullen we verder gaan?' Maar we lagen allebei in een deuk van het lachen.

Nou kwamen wij elke nacht om twee of drie uur uit het feestgedruis en dan had je natuurlijk geen zin om gelijk naar bed te gaan en dan zaten mijn vrouw en ik bij een temperatuur van 30°C op de 15e verdieping met een belastingvrije champagne te genieten van het uitzicht van schepen op de oceaan en de schitterende sterrenhemel daarboven.
Kunt u begrijpen dat als ik de overigens mooie reclamespot van Bounty zie ik wel eens denk; ‘Nou en wat dan nog?'

Nou zaten mijn vrouw en ik op een zeg maar vroege ochtend zachtjes met Radio Noordzee aan, die toen al heel slim op de korte golf uitzond, te genieten van de Hollandse weerberichten die het over 12°C en regen hadden, toen ik een niet onsympathieke stem hoorde die zei; ‘Hello there!' Het bleek een twee meter lange van Zweedse afstamming zijnde Amerikaanse booreiland ingenieur te zijn die onze buurman was en die een weekje in zijn flat woonde.

Het was gauw praatje, pot en na een uurtje zat hij bij ons op het terras en was het gezellig. Hij zat op een booreiland in de Golf, twee weken op één week af, en in de golf was geen alcohol, maar dat haalde hij hier weer in.
Wat doen jullie hier? ‘Holiday?', ‘No sir, we are acrobats in a nightclub.' Hé, te gek man, maar dan in het engels, dat moet ik zien. Wij hem dus gelijk uitgenodigd om naar de nachtclub te komen en hij had stijl en kwam in een wit smoking, en na de show beleefd; ‘Bas, can I dance with your wife?' Oke.

De hele week enkel lol met onze buurman maar de zesde dag kwam hij om drie uur ‘s nachts heel geheimzinnig om de hoek van het balkon; 'Hé Bes.' of dat we lessiebuut aan het spelen waren, ‘Can I tok with you?' Nou hij kon tokken met mij. Zijn probleem was; hij moest hals over kop terug naar de Golf en hij zat met een kilo hasj, weliswaar voor eigen gebruik, maar dat kon hij natuurlijk niet mee terug nemen want in Spanje kreeg je daar zes jaar en één dag voor en in de Golf ging je kop eraf.
Dus of wij gratis en voor niets een kilo hasj wilden hebben?
Ik voelde eerst woede in mij opkomen en dacht; Wat een voetzoeker!, mooi in wit smoking, mooi booreilandverhaal en het bleek een gewone ordinaire drugshandelaar te zijn.

Maar zijn alreeds gepakte koffers en paspoort plus foto's bewezen gewoon dat hij de waarheid sprak. Dat hij gewoon zo stom geweest was om een kilo hasj mee naar Spanje te nemen waar je zes jaar minimaal voor kreeg. Nou heb ik van mijn leven nooit gerookt laat staan mij met die rotzooi ingelaten, dus daar zaten we dan. Hoe komen we er van af?

Hij zat er met zijn twee meter lengte heel zielig bij en hij deed het bijna in zijn broek toen ik vertelde wat er hem allemaal boven zijn hoofd hing als hij gepakt werd, en hij zuchtte;
‘Oh shit!' Door dit laatste kreeg ik een idee. Ik zei; ‘Your right, door de plee ermee! Ik moet dat tuig niet hebben.'
‘Oke, your right.' zei hij opgelucht en hij ging naar binnen en zeker twee uur lang hoorden wij in het appartement naast ons om de twee minuten de WC doortrekken, waarbij wij na deze spannende onthullingen toch ook wel een beetje opgelucht waren dat hij onze raad ter harte had genomen en lagen wij in bed te hikken van het lachen en zeiden; ‘Daar gaat hij weer! Wie eet er nou ook erwtensoep op de Canarische Eilanden?'

Een week later kregen wij een kaart uit de Golf met kamelen en bedoeïenen erop en de tekst: Thanks you are real friends. Jim.
Ik moet aan dit voorval nogal eens denken als er weer zo'n stuk onbenul vanuit zijn Spaanse of Marokaanse cel zijn nood klaagt bij een rondreizende dominee dat hij het zo slecht heeft.
Had net als wij gezegd; Drugs? Weg ermee, spoel die rotzooi door de plee!

Dat is verdorie nog een goeie reclame spreuk ook, hé!
Voor een domme clown.