DOLFIJN

‘We zijn vanaf overmorgen een paar dagen vrij. Zullen we er een paar dagen tussen uit gaan?' Als ik dit aan mijn vouw vraag zeg ze nooit nee. En zo wip ik regelmatig over naar Engeland, Duitsland en Frankrijk. Nee geen Londen, Berlijn of Parijs maar de wat middelgrote steden die net zo goed een schat aan cultuur bezitten. Wat dacht u van Duitsland met Fulda of Frankrijk met Carcasogne of Engeland met York? Dat is altijd feest, museum in expositie uit. Concert van harpmuziek of de bezichtiging van een glasblazerij in het zwarte woud. En we gaan ook regelmatig naar China, Australië, Amerika en Canada, maar één land heeft erg mijn voorkeur en dat is Cuba.

Ik heb met een aantal Cubanen vriendschap gesloten en kom bij hun thuis, in hun kraakheldere maar kale ingerichte huisjes, waar duidelijk de zegeningen van ongeveer 50 jaar communisme te zien zijn. Grote zwart wit tv met twee staatskanalen en oubollige films en veel journaal waarin getoond wordt hoe goed het gaat met Cuba. Waar een top chirurg 50 dollar in de maand verdient en mij vriendelijk vroeg; ‘Sebastiaan, als je weer komt breng dan wat vitamine E mee voor mijn vrouw'. Moet je na gaan, dat koop je hier voor bijna twee keer niks bij het Kruidvat!

Maar goed, het land is prachtig, de mensen geweldig aardig en de zon schijnt er bijna altijd, al wil die wel eens wijken voor een tornado. En die zijn niet mis ook. Maar, een clown bemoeit zich niet met politiek en neemt voor een tornado gewoon de benen. Als ik naar Cuba ga heb ik altijd weer het gevoel een beetje naar huis te gaan want ik word altijd van het vliegveld opgehaald met de auto die ik dan huur, en ook regelmatig uitleen als ik hem niet gebruik. En het feit dat ik, als zowel mijn vrouw, redelijk Spaans spreken is natuurlijk ook een voordeel.

Één van mijn favoriete stekkie's is het dolfinarium in Varadero. Daar werkt Tony Montez de Oca als dolfijnen trainer. Tony is een oud Navy Seal van de Cubaanse marine en een top duiker en als ik op Cuba ben is hij mijn duikbuddy en gaan we naar plekken waar nog nooit iemand geweest is, buiten Tony natuurlijk. Mijn dochter had het genoegen om 3 maanden bij zijn moeder thuis te logeren en mocht overdag meehelpen de dolfijnen kunstjes te leren. Nou vraag ik mij wel eens af, als ik in het dolfinarium ben, of dat de dolfijnen nou Tony trainen of andersom.

Als ik ergens heen ga heb ik altijd wel een kleine outfit van Bassie bij mij om, ijdele gek die ik ben, toch af en toe een foto te maken zoals op de grote muur in China of in Amerika bij de cowboys en zo ook in het dolfinarium tussen de dolfijnen. Ik had mijn feestneus opgezet, ouderwets badpak aangedaan en in de plomp tussen de vissen. Nou dat was natuurlijk lachen geblazen want ze kwamen mij allemaal van dicht bij bekijken. Ook aan mijn clownsneus, die ze toch wel leuk vonden en waar ze om beurten aan kwamen snuffelen.

Je zag ze denken; ‘Dat is toch dat kleine kale dikke mannetje? De vader van Cindy? Dat meisjes wat altijd een zak ansjovis aan haar riem heeft hangen. Wat ziet hij er gek uit!'
Een van de dolfijnen snuffelde nieuwsgierig aan mij clownsneus en spuugde mij plagerig wat water in mijn gezicht. Ik gaf hem zelf ook de volle laag en kreeg weer een straal terug. Dit herhaalde zich een paar keer tot dat Alberito, zo heet hij, naast mij kwam liggen en met zijn rugvin wapperde.
Tony riep; ‘Bassie je moet zijn rugvin pakken. Hij wil je trekken!'
Ik greep zijn rugvin en daar gingen we met een vaart door het water. Zo, dat was lachen.

Hij stopte en dook onder en Tony riep; ‘Bassie, op je rug gaan liggen'. Ik ging op mijn rug liggen en ineens dook er 250 kilo vis het water uit en sprong over mij heen en dook weer onder om even later weer terug te komen met nog een dolfijn genaamd Cindy. Inderdaad ze is genoemd naar mijn dochter Cindy, leuk toch! Er sprongen twee dolfijnen over mij heen toen ik opeens van de kant af, in het Hollands, hoor; ‘Nee he, verdorie! Die clown laat me ook nergens met rust. Zit ik in de auto hoor ik tot in den treuren de liedjes van hem en zijn broer, de video is grijs gedraaid en versleten door de banden van Bassie en Adriaan en nou kom ik hier voor mijn rust met vakantie, ligt hij weer te dollen met dolfijnen!

Er werd meer geroepen in het Hollands want wat bleek, er was een touringcar met Hollanders op bezoek in het dolfinarium.
Nou, het werd feest en iedere keer als de dolfijnen over mij heen sprongen begon het publiek te zingen: ‘Alles is voor Bassie!'
En ik maakte ook nog de blits toen ik op aanwijzing van Tony plat op mijn buik ging liggen en Alberito zo vriendelijk was om zijn snuit onder mijn voetzolen te plaatsen en mij vooruit door het water duwde met een snelheid waarmee ik in Athene gegarandeerd, met een krans van boombladeren op mijn hoofd, op het ereschavotje had gestaan. En die Hollanders maar klappen en zingen. Toen ik uitgespeeld was en het water uit kwam kwamen ze natuurlijk allemaal op mij af en er werden foto's gemaakt en gevraagd; ‘Werk jij hier?'
Ze keken erg verbaasd toen ik zei; ‘Welnee joh, ik ben gewoon bij mijn gabbertje Tony op bezoek en we zijn een beetje aan het dollen. Ik ben ook toerist.'

Nou ik hoef u niet vertellen dat de buschauffeur nog heel wat keer op zijn toeter toeterde want niemand wilde weg. We hebben hem een goeie fooi gegeven en toen is hij maar op de achterbank gaan liggen. De bus reed laat na sluitingstijd weg want we zijn blijven barbecuen met kreeft: 5 Dollar per stuk, lachuuuuh!

En de dolfijnen? Nou die kwamen iedere keer op hun zij, met één oog boven water, kijken en je zag ze denken; ‘Die kleine kale dikbuik is toch dezelfde als die vent van vanmiddag met die rooie neus en dat rode haar? Aan zijn stem te horen wel'.
Moet je na gaan in Japan staat dolfijn gewoon op de menukaart van elk restaurant.
Je zou toch zo je Toshiba breedbeeld-tv het raam uit flikkeren bovenop de buurman zijn Toyota!