BN'ER ZIJN, IS DAT NOU LEUK?

Een jongentje van 10 mailde mij eens:
"Bassie ik wil net als jij ook een BN’r worden, hoe doe je dat?" Ik mailde hem toen terug dat je om ergens bekend of beroemd mee te worden je eerst hard moet werken, trainen of studeren. Ook als je een goeie advocaat, arts, clown, acrobaat, acteur of voetballer wil worden. Maar ik gaf hem vooral de raad mee om toch maar eerst zijn school af te maken en ook nog een paar diploma’s te halen, voor het geval dat zijn carrière als beroemdheid zou mislukken. Dan kun je tenminste nog terugvallen op je opleiding tot bankwerker of bouwkundig tekenaar. Een moeder van een, volgens haar dan, zeer talentvol kind nam geen genoegen met dit antwoord en mailde mij heel vinnig terug. "En wat voor diploma’s heb jij dan wel?" vroeg ze aan mij. Waarop ik haar naar waarheid antwoordde:
"Ik ben heel trots op mijn 3 zwemdiploma’s die aan de muur in mijn kantoor hangen." Zij mailde mij weer schamper terug: "Zwemdiploma’s? Wat heb je daar nou aan als clown?" Ik antwoordde: "Geachte mevrouw, Ik ben inmiddels 48 jaar clown en heb bij mijn optredens heel wat emmers water over mijn kop gekregen. Maar ik ben nog nooit verdronken. Bovendien heb ik ook nooit aan iemand gevraagd hoe ik bekend of beroemd kon worden." Ik had natuurlijk geen zin om haar nog eens te vertellen dat mijn moeder door de oorlog vroeg weduwe geworden was en met twee kinderen (Bassie en Adriaan) van 18 gulden steun in de maand moest rondkomen. Ik vertelde haar ook niet dat mijn moeder de 7 gulden per week, die ik op 12 jarige leeftijd verdiende bij een fietsenfabriek, heel hard nodig had voor andere dingen, zoals eten en kleding. En een beroepsopleiding voor Bassie kon zij helemaal niet betalen.

Toen ik 16 was werkte ik van 7 tot 6 uur in een visfabriek en wilde ik net als alle jongens van die leeftijd een brommer. Moe zei: "Mij best, maar dan moet je hem wel zelf verdienen want je weekgeld heb ik nodig voor bij het huishouden." Dus dat betekende voor mij 2 jaar lang elke werkdag om 4 uur het bed uit en het Alg. Dagblad rondbrengen in de wijk waar ik nu woon. En na twee jaar door regen en sneeuw duwen met een ouwe fiets met draagtassen en vele gleuven vullen met nieuws, kon ik een NSU Quickly kopen. Een groene met crème witte tank. Af en toe krijg ik nog tranen in mijn ogen als ik een NSU Quickly zie rijden bij een bromfietsrally op Koninginnedag. Gelukkig heb ik later op de UDL (universiteit des levens) heel veel bijgeleerd.

O.K. o.k., maar een Bekende Nederlander zijn, wat is dat nou eigenlijk? Nou kijk, je loopt bijvoorbeeld gezellig op de markt met de vrouw waar je al 48 jaar mee getrouwd bent en je wordt gespot door een of ander niet al te bijdehante figuur. Zeg maar typetje Steekie los, 37 jaar en vrijgezel woont nog bij mamma thuis, en kan alleen internetten met 1 vinger. Kan je er donder op zeggen dat er de andere dag op een of ander forum staat: “Bas van Toor, je weet wel Bassie die Clown, zat gisteren op een terras bij de Markt thee te drinken met een blonde vrouw.” Nou leuk toch, dat weten we dan ook weer, lekker belangrijk toch? Dan komt daar natuurlijk weer commentaar over van zo’n andere eenvingerige inter-etter. “Ja, jazeker, dat kan gerust kloppen, want ik kom die clown regelmatig tegen met andere vrouwen.” Weer een ander beweert dat hij mij 4 keer in de week bij zijn buurvrouw naar binnen ziet gaan. Kijk zo’n man doet toch nog wat voor zijn uitkering. Hij is bewaker van de goede zeden. Iemand anders zou er misschien kwaad om worden maar ik zeg altijd tegen mijn vrouw: "Wel kijk aan, jouw 73-jarige Tijger ligt nog goed in de markt!"

Ik heb drie leuke, volwassen dochters en een kleindochter die nooit te bedonderd zijn om voor Pa, als hij een verre schnabbel heeft , voor chauffeur te spelen. Tuurlijk, gaan we dan wel eens een stukje eten na afloop en dan word ik bij het binnenkomen van een restaurant gelijk gesignaleerd. Ik zie dan wel eens een vrouw haar gelaat fronsen en hoor ik haar denken. "Bah, ouwe lul met een jong grietje..." Maar de mannen zie ik wel eens denken: "Verdomme was ik ook maar clown geworden, dan had ik hier ook gezeten met die leuke, jonge griet in plaats van met dat gebakkie waar ik nou tegen aan kijk..." Nou hebben mijn dochters een groot gevoel voor humor en spelen ze het spelletje altijd mee en gaan we af en toe zitten handje frummelen en elkaar veel knipoogjes geven. Dus alle ogen gericht op Kwatta en veel mompel, mompel, mompel… Maar de mop is altijd dat ik aan het eind van het diner even naar achter ga en dan roept altijd de aanwezige dochter net bij de deur hard. "Pa !!! Zal ik alvast afrekenen?" Nou, dan zit iedereen in de tent gelijk voor gek met zijn gedachten en ik bescheur het weer. Humor toch, ja je bent een clown of niet. Mensen hopen altijd op iets slechts. Toen broer Aad en ik nog onbekende acrobaten waren zo’n 40 jaar geleden vroeg ik eens aan Henk van der Meijden, de journalist die de roddeljournalistiek uitgevonden heeft: “Henk, wij hebben toch een goed nummer? Waarom schrijf jij nooit eens over ons in Privé?” In alle eerlijkheid zei dit showbizzicoon tegen mij: “Bas, bel mij maar eens vanuit het ziekenhuis als je in je dronkenhol met een blonde Snol tegen een boom gereden ben.” Kijk dacht ik zo werkt het rottigheid verkoop beter dan succes en gewoon je best doen in het leven.

Al twintig jaar lang speelt mijn vrouw elke dinsdag bridge bij ons thuis met haar drie vriendinnen. Ik vind dat altijd een prachtdag alhoewel ik van bridgen geen fluit snap. Ik duik dan meestal achter mijn computer of keyboard om een nieuwe tekst of een nieuw liedje te maken waarbij ik af en toe van de bridgetafel in een Rotterdams accent hoor. "He, van Toooor!!!! Dat akkoord moet G mineur 7 zijn hoor." Dat is dan Good old Annie de Reuver van 92 jaar die zelfs nu nog een absoluut gehoor heeft. En ze heeft verdomme nog altijd gelijk ook. Dinsdag is het altijd heel leuk bij mij thuis en ik voel mij dan net een Haan met vier kippen. Maar pas na half zeven mag ik kukelen en niet eerder want anders verstoor ik met moppen en rotgeintjes de concentratie van de dames. Maar later haal ik dan ook ruimschoots mijn schade in bij het onvermijdelijke etentje er na. Annie, mijn vrouw en ook de andere twee dames waren vroeger ook artiesten dus is het altijd huilen van het lachen. Sorry, maar wij artiesten zijn nou eenmaal een ander slag volk en ook zo bescheiden. Maar dit terzijde. Zelf kaart ik nooit want ik vind dat verloren tijd; ja vroeger met de kinderen een spelletje pesten O.K. Maar ik kan mij niet concentreren en zit toch altijd lol te trappen. Zit ik bij het klaverjassen te verzaken, krijg ik ruzie met mijn maat dat ik niet zo moet ouwehoeren en we weer door mij gelul nat zijn, dus kaartspelletjes zijn aan mij niet besteed. Maar toch kom ik vrij regelmatig mensen tegen die zeggen: "Ik moet je de groeten doen van die en die. Daar klaverjas je toch altijd mee in de kroeg? Weet ik veel." Ik kaart helemaal niet en ik kom ook nooit in een kroeg, want daar trek ik altijd een of ander wezen aan die je het z/g Bekende Nederlanderschap dwars zit en rot opmerkingen gaat zitten maken. Dat je er ook maar gewoon komt om net als iedereen wat te drinken en een beetje slap te lullen over gewone dingen, snappen die figuren niet. En als je dan zo’n figuur lik op stuk op zijn rot opmerkingen geeft, dan heb je gelijk de poppen aan het dansen en ben je l.. en heb je kapsones. Dus tref je mij aan in een kroeg, sta ik gelijk voor vijf rondjes bij u in het krijt. Kan ik rustig doen want ik kom niet in een kroeg of ik moet er eens in optreden. "Wat ?? Jij, Bassie. Optreden in een kroeg??" Ja, is gebeurd maar daarover een andere keer. Maar toch word ik op het internet regelmatig gespot als BN’r en dat ik dan de kroeg uit gegooid of geslagen word en daarna mijn roes uitslaap in, hoe kan het romantischer, in de goot. Tja, dat staat natuurlijk veel interessanter dan als je schrijft: "Timmerman Wim Spijker lag in de goot." Of "Havenarbeider Kees de Tallyman was in kroeg De Vergulde Bierpul aan het batten." Of "Begrafenis ondernemer Gerrit Putgraver zat bij de Chinees met een blonde del." Alhoewel ik ook wel eens kan lachen om die figuren.

Natuurlijk zijn 99,9 % van de mensen die je ontmoet aardig en leuk en heb je leuke gesprekken met ze, vooral met ouders van kleine kinderen of grootouders van kleinkinderen. Of ook wel zo maar iemand waar je mee voor een stoplicht staat. Je maakt ook wel eens mee in een restaurant dat de ober zegt: "Die meneer en mevrouw daar vragen of u wat lekkers wil drinken bij de koffie omdat je hun kleinkinderen zo laat lachen op de TV." Ook krijg je als BN’r gelijk korting bij aanschaf van een flatscreen of een auto. Ik krijg van diverse firma’s zelfs gratis, hele dure mondharmonica’s cadeau. Dan denk ik wel eens. "Goh, dat zou mijn moeder eens moeten zien!" Mijn eerste mondharmonica van zes gulden vijftig betaalde ze met een kwartje per week af toen ik 10 jaar was.

Dus eigenlijk is BN’r zijn niet eens zo gek en die 00,1 % die af en toe eens vervelend tegen je, is neem je maar op de koop toe. Maar voor dat je BN’r bent heb je wel een hoop werk achter de rug.