WAT EEN PRACHT VAKANTIE!

'Jongens, nog een paar dagen en dan gaan we er weer op uit met de tent.' zei moeder. 'En dit jaar gaan we helemaal naar Zuid Frankrijk. Pappa en ik hebben een mooie camping ontdekt in Carcassonne met een groot zwembad midden tussen de wijnvelden.' Uit twee kinderkelen klonk luid: 'Hoera!!!' Alleen Wim bleef stil. Waarop Chantal, zijn zusje zei: 'Hé Wim, ben jij niet blij dat we helemaal naar Zuid Frankrijk met vakantie gaan?'
'Ja dat wel,' zei Wim 'maar nou gaat heel mijn verjaardag in de soep.' 'Waarom?' vroeg Chantal. 'Denk jij soms dat ze in Frankrijk geen verjaardag vieren?' 'Ja, dat wel, maar niet zoals in Holland.' antwoordde Wim sip. 'Nou, Wim jammer dan. Volgend jaar beter moet je maar denken. Dit jaar gaan we fijn naar Zuid Frankrijk.'

Wim moest zijn best doen om niet zijn tranen de vrije loop te laten gaan anders had zijn borst nat geweest. En hij dacht: Zo, dat is me wat. Geen verjaardag vieren dit jaar. Dat betekent dus ook geen cadeautjes en slagroomverjaardagstaart. Dat wordt een heel trieste verjaardag dit jaar.

De komende weken was het hele gezin alleen nog maar bezig met de naderende vakantie. De tent werd helemaal gecontroleerd. Alle potten, pannen en het gasstel werd geïnspecteerd. Ook de auto ging een dag naar de garage om nagekeken te worden voor de grote tocht. Want je moest er niet aan denken dat de auto na de Belgische grens zegt:
'Allemaal uitstappen! Ik vind dit ver zat. Ik doe het niet meer!'
Kortom het was een hectische tijd. En zelfs Wim had bijna niet in de gaten dat dit jaar misschien zijn verjaardagviering er bij in zou schieten.

Eindelijk was het dan zo ver en stond de hele familie voor de deur om de grote tocht naar Zuid Frankrijk te beginnen. Vader had uitgerekend dat het inclusief af en toe een half uur rust ongeveer zo'n zestien uur zou duren voordat ze op de camping zouden zijn. Om verveling tijdens de tocht te voorkomen had Wim zijn vader twee video schermpjes aan de rugleuning van de stoelen gehangen zodat ze af toe gezellig een dvd konden bekijken. Moeder ging nog even de huissleutel bij de buren afgeven. Want de buurvrouw zou drie weken lang de planten water geven tijdens hun afwezigheid. En toen zei vader: 'Allemaal instappen! We vertrekken.' En uitgezwaaid door de buren reden ze even later richting Dordrecht, Breda en nog wat later kwam de Belgische grens al in zicht. Iedereen ging bij de benzinepomp nog even gauw naar het toilet en na getankt te hebben reden ze op een mooie strakke autobaan al in België richting de Franse grens. Vader had er lekker de gang in en ook moeder die af en toe het stuur een tijdje over nam. En na een uur of vijf rijden kwam de Eiffeltoren al in zicht. Hij torende ver boven de stad Parijs uit.

Vader zei: 'Nou jongens, als we het zo rustig houden op de weg zijn we op een leuke tijd op onze camping.' Uiteraard had vader via het internet een plekje op de camping gereserveerd want je kon natuurlijk niet het risico nemen om in Carcassonne aan te komen en dat er geen plek voor de grote tent zou zijn, die nu nog mooi opgevouwen in het aanhangwagentje lag wat achter auto hing. Het landschap wisselde en toen ze eenmaal Parijs achter zich gelaten hadden werd het af toe wat heuvelig. Tegen zes uur in de namiddag stopten ze bij een wegrestaurant in de buurt van Limoges en aten daar de echte Franse uiensoep en echte Franse frietjes. Daarna ging het weer door voor de laatste etappe van de rit. Het was al vrij donker toen ze op de camping aankwamen waar een behulpzame portier ze naar hun plekje bracht om de tent op te zetten. Omdat het toch prachtig weer was zette vader enkel de buitentent op zodat ze in no time op hun luchtbed lagen te dromen. Behalve Wim. Die dacht: Nou ben ik over een paar dagen jarig en is er geen verjaardagsfeest voor mij. Laat staan cadeautjes van Opa en Oma en de rest.

De andere ochtend werden ze al heel vroeg gewekt door vader die de binnententen en het keuken gedeelte nog moest opbouwen zodat iedereen een beetje privacy had en Mamma lekker eten klaar kon maken in haar keukenafdeling in de voortent. Vader zei: 'Als jullie nou eens een lekkere duik in het grote zwembad gaan nemen dan kan ik op mijn gemak de tent in orde maken.'

Zo gezegd zo gedaan. En even later hadden ze de grootste lol in het zwembad waar moeder ze na twee uur uit kwam halen omdat het middageten klaar stond. Wim zei: 'Wat gaat de tijd hier hard! 'Ja, dat komt,' zei Chantal lachend 'omdat jij vannacht zo hebt liggen snurken. Dan gaat alles veel sneller.' 'Hallo! Die is ook gek zeg. Wat heeft snurken nou met de tijd te maken?' En even later bekvechten ze weer zoals zoveel broertjes en zusjes doen. Plotseling zei moeder: 'Oh ja, voor ik het vergeet. We moeten er morgenochtend vroeg uit, want we gaan wat leuks doen.' 'Wat dan Mam?' zei Chantal. 'Oh,' zei moeder 'dat moet nog geheim blijven. Maar het is heel leuk.'

Toen Wim die avond in zijn bed lag dacht hij: Het moet nou niet gekker worden. Morgen ben ik nota bene jarig en niemand praat er over. En nou gaan ze nog iets speciaals doen ook. Of mijn verjaardag niet belangrijk genoeg is soms. En al piekerend viel hij in slaap. Dromend over zijn moeder en vader die lachend tegen elkaar zeiden: 'Zo vader, we gaan dit jaar lekker Wim zijn verjaardag vergeten voor de lol en het spaart ons nog een hoop geld uit ook.'

De andere ochtend werd hij wakker omdat iedereen opgewonden aan het praten was. En toen hij vroeg: 'Waar hebben jullie het toch over?' gingen ze geheimzinnig lachend weg. Plotseling zei vader: 'Allemaal klaar? Daar gaan we dan.' Maar bij de parkeerplaats aangekomen liepen ze niet naar hun auto. Ze liepen rechtstreeks naar de kantine. Wim zei heel geleerd: 'Mag ik jullie er vriendelijk op attent maken dat de kantine pas vanaf twaalf uur geopend is.' Maar vader zei alleen maar: 'Doorlopen.'

Toen ze de kantinezaal in kwamen keek Wim verbaasd dat er al zoveel mensen in de kantine zaten. Maar hij keek nog gekker op toen ze allemaal 'Lang zal hij leven' begonnen te zingen. 'Ja Wim,' zei moeder lachend 'dit is voor jou!' 'Leuk hé! zei zijn zuster Chantal.'Wim kreeg een heel rood hoofd en wist van verlegenheid niet wat hij moest zeggen. Toen ze uitgezongen waren klonk ook het ook in het Spaans 'Cumpleaños feliz' en daarna in het Engels 'Happy Birthday to you'. Ieder aanwezig kind had wel een klein cadeautje voor Wim bij zich. En pappa en mamma hadden voor Wim een heuse Ipad als cadeau. Wim was sprakeloos en nam alles maar zwijgend in ontvangst. Het werd die dag nog heel lang feest in de kantine en Wim mocht die middag ook nog alle kinderen in het zwembad op een ijsje trakteren.

Toen Wim die avond op zijn luchtbed lag kwam Mamma nog even langs en vroeg: 'Nou Wimm heb je een leuke verjaardag gehad?' 'Ja Mam, en ik weet nu ook dat ik de liefste en fijnste pappa en mamma heb van de hele wereld en omstreken.' 'Dat vind ik erg aardig gezegd.' klonk de stem van pappa vrolijk uit de voortent. En even later droomde Wim van wat hij allemaal te vertellen had als hij weer thuis was. Wat een pracht vakantie!

® Bassie van Toor