VIVA ESPAÑA, OLE!!!

Wim zat de laatste tijd heel veel op zijn kamertje en hij kwam er alleen maar af voor het ontbijt, middag- en avondeten.
Mamma zei bezorgd tegen Pappa: ’Wat is het toch raar. Onze zoon Wim zit maar steeds op zijn kamertje. Weet jij wat hij daar uitvoert? Ik snap het niet. Ga jij eens kijken.’ ‘Ben je mal’ zei pappa ‘hij is oud en wijs genoeg. Ik ga mijn zoon niet controleren op wat hij uitvoert op zijn kamer. Hoe gaat het op school? Zijn er klachten?’ ‘Nee, helemaal niet.’ zei moeder ‘Ik hoorde van de week zelfs dat hij het heel goed doet en dat hij een voorkeur voor vreemde talen heeft.’ ‘Nou, waar maak jij je dan zorgen over? Krijgen we straks nog een heuse professor in de familie. Leuk toch?’ grapte pappa.
‘Ja, dat wel.’ zei moeder en toen riep ze: ‘Wim!!! Kom je naar beneden? De tafel is gedekt. We gaan zo eten!’ Vanuit Wim zijn kamer klonk het luid: ‘Si Señora! Un minuto por favor.’ Moeder schoot in de lach en zei tegen haar man. ‘Wim is al met zijn hoofd in Spanje.’

Ja Spanje. Over twee weken zouden ze daar met vakantie naar toe gaan. Pappa, mamma, Wim en zijn vierjarig zusje Chantal. Het was feest toen Pappa thuis kwam met het bericht dat hij een vakantie in Spanje geboekt had en zodoende was er de laatste tijd een beetje opgewonden sfeer bij de familie Brandsma.

Wim kwam naar beneden en nam plaats aan tafel. Mamma schepte op en daarna at iedereen lekker zijn bord leeg want de mamma van Wim kon erg lekker koken. Dat was onder andere te zien aan de ronde buik die de vader van Wim had. Zijn vriendjes op school zeiden wel eens plagend: ‘Wim, heeft jou vader een voetbal ingeslikt?’ ‘Nee,’ zei Wim dan ‘dat komt omdat mijn moeder zo vreselijk lekker kan koken!’ Dan waren die jongens gelijk stil en ook een beetje jaloers op Wim. Na de maaltijd stoof Wim meteen weer naar zijn kamer verbaasd nagestaard door zijn vader en moeder.
De ene na de andere dag verstreek in huize Brandsma zonder dat er iets bijzonders gebeurde behalve dat Wim elk uur wat hij kon op zijn kamer zat. Af en toe hoorden ze hem zingen, maar verstaan konden ze hem niet want hij zong een beetje rare woorden.

Op de dag van vertrek naar Spanje was iedereen vroeg op en toen Ome Henk, de broer van Wim zijn vader, voor de deur toeterde stond iedereen al klaar met zijn koffer die even later in de stationwagen van Ome Henk lag en waren ze op weg naar Schiphol. Wim begon opeens te zingen: ‘Jongens wat enorm. We gaan naar Benidorm. Lekker een paar weken met vakantie. Met een Jumbo Jet. Wat een reuze pret. Jongens, jongens wat een buitenkansie.’

‘Waar haalt hij dat nou weer vandaan?’ broeg Ome Henk lachend. ‘Die moet later maar zanger worden of tekstschrijver. Dat is knap hoor!’ En al zo babbelend reden ze voor ze er erg in hadden de oprit van het grote vliegveld Schiphol op. Gauw de koffers op een karretje gedaan en naar de incheckbalie. Dat was ook zo gebeurd en toen door de poortjes met de handbagage waarbij zelfs Wim even zijn broekriem af moest doen en op band leggen. Dat was best spannend hoor.

Even later klonk het door de luidsprekers: ‘Passagier voor vluchtnummer KLM 725 naar Alicante worden verzocht aan boord te gaan.’ En na een paar minuten zaten ze dan in de grote stoelen in het vliegtuig. Zelfs Chantal had een veiligheidsriem om toen het vliegtuig op steeg. Na vijf minuten vlogen ze al op grote hoogte en mochten ze de riemen los maken. De stewardessen kwamen met karretjes met lekkere drankjes voorbij. Af en toe door het raam naar buiten kijkend en half slapend, omdat dat hij zo vroeg op was die dag, hoorde Wim soezerig na twee en half uur dat ze gingen landen en dat de temperatuur wel 29 graden was. ‘Zo! Dat is lekker warm.’ dacht Wim ‘Straks gauw een duik nemen in dat mooie zwembad wat ik op de foto van het hotel heb gezien.’

Even later zaten ze in een mooie grote autobus die ze naar het hotel bracht. Toen Wim zijn koffer van de chauffeur kreeg aangereikt zei Wim tegen de man: ‘Muchos gracias Sigñor.’ De monden van Wim zijn vader en moeder vielen wijd open en zij keken elkaar verbaasd aan maar zeiden niets. Een liftboy bracht hen met de koffers naar de kamer. Wim zijn vader gaf Wim 2 Euro en zei: ‘Geef dit maar aan die meneer, dat is een fooitje, dat begrijpt hij wel.’ Wim pakte de 2 Euromunt, gaf hem aan de man en zei: ‘Muchos gracias Sigñor, es propina.’ De man zei: ‘Gracias amigo.’ en verdween.
Toen de deur dicht was zei zijn vader: ‘Wat zei jij nou tegen die man zojuist?’ ’Nou gewoon, hartelijk bedankt en dit is uw fooi in het Spaans.’ ‘Oh, in het Spaans. Hij zei het even in het Spaans!’ zei zijn vader verbaasd. ‘En hoe komt het dat mijn Nederlandse zoon van 10 jaar zo goed Spaans spreekt als ik vragen mag?’ ‘Dat is mijn geheim.’ zei Wim geheimzinnig.

En zo ging het ook de andere dag aan tafel toen de ober vroeg of Wim nog meer patat wilde zei hij nonchalant: ‘Si sigñor un pocco. Y mi hermana tambien.’ En ook Chantal kreeg wat frietjes op haar bord. Toen de ober aan het eind van de maaltijd aan Wim zijn moeder vroeg: ‘Ustedes quieren un postre Sigñora? keek moeder Wim hulpeloos aan en vroeg: ‘Wat zegt die ober Wim?’ ‘Hij vraagt of we nog een toetje willen.’ vertaalde Wim. ‘Oh ja graag’ zei mamma ‘geef ons maar een klein ijsje.’ Wim zei tegen de ober: ‘Para mi madre y mi hermana un helado pequeño.’ En voor zijn vader en zichzelf bestelde Wim in vloeiend Spaans een groot ijsje.

Toen ze later op het buitenterras zaten zei pappa: ’Zo bolleboos, nu ga jij mij en mamma eens vertellen hoe het komt dat jij zo goed Spaans spreekt.’ ‘Nou’ zei Wim ‘gewoon geleerd van Bassie en Adriaan.’ ‘Wat?’ vroeg pappa verbaasd. ‘Van die domme clown en die acrobaat?’ ‘Ja, Bassie en Adriaan. Die beleven heel veel avonturen in Spanje en dan pak ik daar in elke aflevering wel een woordje van op. Ik heb ook een klein Spaans woordenboekje van mijn zakgeld gekocht. Dat is ook heel makkelijk.’ ‘Nou breekt mijn klomp! Mijn zoon heeft van een domme clown en een acrobaat Spaans leren spreken. Vandaar dat jij elke dag op je kamertje zat.’ ‘Ja’ zei Wim ernstig ‘ik moest natuurlijk veel studeren.’ ’Ha ha, hoor hem! Wat je studeren noemt, lekker languit op je bed liggen en filmpjes kijken.’ ‘Ja, zo heb je allemaal je eigen manier van studeren.’ zei Wim droog. Hierop schoot pappa luid in de lach en zei: ‘Daar moet op gedronken worden! Wim, bestel jij maar wat lekkers voor ons allemaal.’

Toen even later de ober met een fles champagne aan kwam zei pappa verbaasd: ‘Heb jij champagne besteld?’ ‘Ja pappa, ik moest voor u toch wat lekkers bestellen? ‘Nu schoot ook zijn moeder hartelijk in de lach en zei: ‘Vraag ook maar om een flesje kinderchampagne want een jongen die zo goed Spaans spreekt mag ook wel een glaasje bubbels drinken.’ En toen zij even later met zijn allen proostten zei mama: ‘Pappa, het is enorm in Benidorm. En vooral als je je eigen tolk bij je hebt, hè Wim?’ en ze gaf Wim een vette knipoog. ‘Si Sigñora de nada.’ zei Wim trots oftewel: Graag gedaan mevrouw.