AMBASSIEDEUR

Hallo vriendjes en vriendinnetjes,

Goodwill Media verspreidt maandelijks gratis een kleur & knutselboek in medische kinderdagverblijven in Nederland. De redactie heeft mij een poosje geleden gevraagd om maandelijks voor dat blad een verhaaltje te schrijven voor lezertjes.
Ik heb toen ja gezegd.
Later vroegen zij mij: “Bassie, waarom precies ben jij nou ambassadeur van ons blad geworden?” Nou ben ik niet bepaald kort van stof, dus ik vertelde het volgende:

Ik was eens op reis aan de binnenkant van mijn ogen en ik was in een oud ziekenhuis en daar zag ik een jongetje van ongeveer 5 jaar in een bed liggen. Zijn vader en moeder zaten bij hem aan het bed en luisterden naar wat een dokter, in een lange witte jas, allemaal vertelde.
Het jongetje hoorde iets over een breuk in de liezen en hij dacht: ‘Nou, als ze het over een breuk hebben, kan dat niet op mij slaan want ik ben niet gebroken. Ik lig nog helemaal heel in bed!’ Even later ging de dokter weg en zei zijn vader met zachte stem tegen hem: “De dokter heeft zojuist verteld wat er met jou aan de hand is; je hebt een liesbreuk en daar word je morgen aan geopereerd.”
“Oh ja, wat gaan ze dan doen pappa? Nou,” zei pappa, “je krijgt een prikje en dan ga je lekker slapen en als je wakker wordt ben je geopereerd.”
“Oh is dat alles? Dan ben ik niet bang meer.”

Maar toen pappa en mamma na een half uurtje door de hoofdzuster gevraagd werden of het bezoek naar huis wilde gaan, wilde hij ook met zijn vader en moeder mee. Hij vond het helemaal niet leuk dat hij niet mee mocht en dat hij moest blijven.

Toen zijn vader en moeder al lang weg waren staarde hij in het schemerdonker door de kamer waar nog een paar andere kinderen in de bedden lagen. Alle kinderen sliepen, maar hij kon de slaap maar niet vatten. Totdat de nachtzuster kwam en vroeg of hij wat wilde drinken. He, wat smaakte dat drankje gek dacht hij, toen hij het op had. Wel een beetje bitter. Maar even later had hij daar geen erg meer in want hij sliep als een roos.
De volgende morgen werd hij al vroeg wakker gemaakt en op een brancard weggereden naar een ruimte waar allemaal mensen in het wit liepen met een masker voor hun gezicht en er brandde en hele grote lamp in het midden.
Voordat hij er erg in had voelde hij een kapje op zijn neus, hij haalde nog een keer adem en sliep in.
Het was al laat in de middag toen hij wakker werd en het eerste dat hij zag waren zijn vader en moeder die vrolijk naar hem zaten te lachen. Hij probeerde overeind te komen maar dat ging niet want als door een magneet aangetrokken plofte hij weer in zijn kussen en sliep weer in.
De andere ochtend voelde hij zich al wat beter en na een beschuitje vroeg hij aan de zuster: “Mag ik straks buiten spelen?” “Nou dat kan pas over een paar dagen hoor,” zei ze. En hij plofte weer terug in zijn kussen en dacht, bah wat verveel ik me; was mijn vriendje Hennie maar hier.
Zo verstreek de een na de andere dag en hij verveelde zich vreselijk.

Tot dat er op een middag een mevrouw aan hem vroeg: “Zal ik jou eens wat voorlezen?”
Nou, dat wilde hij maar al te graag en die mevrouw vertelde hem een mooi sprookje over een boze stiefmoeder die haar stiefdochter een vergiftigde appel te eten gaf zodat het meisje ging slapen. Daarna kwam er een prins en die gaf haar een kus en toen werd ze weer wakker. Dat meisje trouwde met die prins en ze leefden nog lang en gelukkig. Die mevrouw vertelde hem die week nog veel meer verhalen en daardoor keek hij erg ongelovig toen de dokter zei: “Morgen mag je naar huis!”
Een week later speelde hij weer met zijn vriendjes.
Het enige dat hij zei als ze hem vroegen wat hij van het vond het ziekenhuis vond, zei hij alleen maar: “Ik verveelde mij zo.”

Die jongen groeide op en lag daarna nog menigmaal in een ziekenhuis en ook toen hij wat ouder werd verveelde hij zich zo in een ziekenhuis totdat hij boeken ging lezen. Toen hield de verveling op! En daarom vind ik het nou zo belangrijk dat kinderen die lang in een dagverpleging tehuis moeten verblijven elke maand een boek cadeau krijgen van Goodwill Media om de verveling van alle dag te verdrijven.

En weten jullie waarom ik dat nou allemaal zo goed weet ?
Nou, dat verhaal is zeker 73 jaar geleden gebeurd,
en die jongen... dat was ik.

Jullie vriend Bassie